Angažovan je na Fakultetu dramskih umjetnosti na Cetinju. Povremeno piše filmsku kritiku za Dan,dnevne novine u Crnoj Gori. Kao glavni reditelj TVCG-e, režirao je više stotina TV emisija raznih žanrova, dokumentarne i kratkomeražne igrane filmove: Jaroslav Čermak i CG, Moja Podgorica, Duhovna poetika oca Lazara, Kolijeva, Dom;itd, Lopovi, Djevojka u plavoj haljini, Izabranik... Reklamni spot za Montevizuju, Evropesmu 2005 za TVCG-e, TV komediju; Malo para, puno želja...

Režirao je, u okviru Internacionalnog TV festivala u Baru, direktan prenos,TV MOST: BAR - BARI, 100 godina radiotelegrafije. Prva takva TV emisija u okruženju! Za svoj rad dobio je više nagrada i u zemlji i u inostranstvu. Izabranik je dobitnik specijalne nagrade za režiju i specijalne nagrade za izuzetno visok umjetnički domet; nagrada za režiju - Radio Televizija Crne Gore itd.

„Hrastovi koje ne obaraju – Ratko Đurović, Velimir Stojanović", esejističko-biografska studija filmskog i televizijskog reditelja dr Radoslava Stanišića, već nas svojim naslovom u osobenom postupku estetske valorizacije i oslikavanja poetika ovih stvaralaca, na simboličan način uvodi u tematsko područje koje je do pojave ove studije, na određeni način, ostajalo na marginama relevantnih filmoloških istraživanja u Crnoj Gori, ukoliko se o njima, izuzimajući rijetke slučajeve, uopšte i može govoriti. Dr Stanišić, takođe, ovom studijom na hermeneutički uvjerljiv način još jednom potvrđuje tezu da kada se radi o preispitavanju suštinskih kulturnih vrijednosti nema velikih i malih tema, već samo onih koje nijesu na pravi način osvijetljene i naučno artikulisane, pa samim tim ostaju nepravedno zapostavljene. U tom smislu ova filmološka studija, kako sa stručno-teorijskog tako i kulturološkog aspekta, ima sve potrebne kvalifikative precizno vođenog rada, posebno imajući u vidu osobenu istraživačku dinamiku i metodologiju kojom se autor rukovodi. Pri tom, što je od ne manje važnosti, dr Stanišić u tumačenju autorskih poetika Ratka Đurovića i Velimira Stojanovića ukazuje na značaj njihove kongenijalnosti, posebno na idejno-tematskog planu, kao nukleusa iz kog su nastajali njihovi zajednički projekti.

U pojedinačnim segmentnima ovog rada, jednako kao i na nivou njegove globalne strukture, dr Stanišić na istraživački ekonomičan način, bez „očekivanih" uopštavanja, upravo onako kako bi trebalo da izgleda uvođenje u problematiku koja se bavi tumačenjem politike autora, u revidiranom bazenovskom smislu, u ovom slučaju poetikama dvojice filmskih stvaralaca, ukazuje na suštinski aspekt zadatog hermeneutičkog cilja. Dakle, bez suvišnih i često teorijski nepoželjnih zalaženja u pojedinosti i deskriptivne digresije koje bi mogle da naruše njegovu cjelovitost i strukturnu usklađenost. Međutim, teza od koje dr Stanišić polazi, i koju u ovom radu razvija, ima znatno šire istraživačke implikacije i posrednu vezanost za stanje u jugoslovenskoj kinematografiji, od pedesetih godina prošlog vijeka naovamo. Tu, u prvom redu, mislimo na značaj koji je, posebno za crnogorsku kinematografiju, imalo formiranje Lovćen filma kao jedinstvene kulturne institucije, zahvaljujući kojoj je i film u Crnoj Gori bilo moguće izdići na viši nivo. Polazeći od te istorijske premise kao ključne, dr Stanišić ukazuje na značaj koji je Lovćen film imao u afirmaciji takvih stvaralaca kakvi su bili Ratko Đurović i Velimir Stojanović i, pri tom, ukazuje na predominantnu matricu klišetizirane jugoslovenske kinematografije koja je funkcionisala po principu variranja istoznačnog, žanrovski etabliranog modela, ne samo kao suštinske i neprikosnovene paradigme, već i jedine mogućnosti sa kojom su se filmski stvaraoci suočavali. I ne samo oni!

Dr Stanišić u tom smislu diskretno ukazuje upravo na tandem duhovno srodnih i koncepcijski bliskih autora koji su znatno prije pojave „crnog talasa", ako ništa drugo, a ono naznačili i neke drugačije kontekstualne rakurse umjetničkog „predstavljanja" ondašnjoj kulturnoj javnosti, i ne samo kada je žanrovsko određenje filmova koje su stvarali u pitanju. Upravo se u sagledavanju tih relacija, rekli bismo, sadrži posebna vrijednost ovoga rada.

Svoju istraživačku pažnju Dr Stanišić je posebno usmjerio na analizu scenarističkog opusa Ratka Đurovića i rediteljskog postupka Velimira Stojanovića, kroz njihova četiri dugometražna igrana filma: „Lažni car", „Zle pare", „Četiri kilometra na sat" i „Kampo Mamula".

Moderna nauka, samim tim i filmologija kao nauka o filmu, u biti je utemeljena na pretpostavkama sinkretičkog i kontekstualnog prožimanja i interdisciplinarnosti. Studija dr Stanišića, čini se, to na najbolji način potvrđuje. Kao i mnogim drugim umjetnicima, tako i ovima o kojima Dr Stanišić piše, a koji su ponikli na njenom tlu, koji su se na njemu „odnjivili", kako kaže Lubarda, Crna Gora nije samo neizbježna tema, poetska inspiracija, metafora i istraživački izazov, već prije svega istinska paradigma, stub njihovog duhovnog bića i, istovremeno, suštinski erzac svih nedostatnih i efemernih sistema komunikacije koje duhovna vertikala savremene civilizacije nudi. Stoga će ova dragocjena studija dr Stanišića, kao prva te vrste u nas, nastala na supstratu minucioznog naučnog istraživanja i promišljanja problema kojim se bavi, u našoj biografskoj esejistici imati poseban, ne samo filmološki, već i svekoliki kulturološki značaj.

Doc.dr Zoran Koprivica

... u priredjivanju svog rada za štampu, dr Stanišić poneo se elegantno i superiorno.Odstranio je formalne elemente i suvišne stranice akademskog koncepta i zadržao, uz neznatne izmene, sadržajno jezgro,koje je već bilo zanimljivo samo po sebi. I, svojim radom, ugradio je još jedan dragocen ugaoni kamen u temelje crnogorske istoriografije i teorije, vezane za još uvek neuništenu, sedmu, filmsku umetnost...

Izvod iz recenzije;
Prof.dr Nikola Stojanović Filmski reditelj