- In kontinuo (1971), koji je nagrađen za Najbolji kratki film na Berlinskom filmskom festivalu te godine, za koga se bez sumnje može reći da je u međunarodnim razmjerama uzdrmao ili - preispitao pojmove i žanrove kratkog filma, dokumentarnog filma, te upotrebe simbola i metaforičkog značenja u paralelnilm slojevima nivou narativnog značenja filma. On je, kako primjećuju mnogi kritičari, formirao osoben izraz koji relativizuje granice između dokumentarističke i fikcione strukture i, bez obzira na to da li su prisutniji elementi jedne ili druge, kroz njihovo prožimanje stvara nadahnute filmske eseje, u kojima se otiskuje njegov sopstveni tok svijesti. Stoga, naravno, gledaocu vrlo brzo biva jasno: klanica, u kojoj je smještena radnja ovog (dokumentarnog?) filma, najmanje je ono mjesto koje gledalac vidi -a suštinsko je mjesto koje gledalac osjeća svojim intelektom - dakle, klanica filma In kontinuo metaforičko je mjesto poprišta priče o okrvavljenoj potrebi čovjekove prirode, u kojoj gledalac vidi da se kolje stoka za ljudsku ishranu a zapravo shvata i percipira priču o tragediji svih civilizacija, od antičkih vremena do danas. i sve u desetak minuta filma, bez riječi. Postupak kadriranja, u kome se ne vidi životinja koja se ubija (kolje) nije urađen da bi sakrila neprijatnost čina za gledanje - već da bi pojačala metaforičko značenje filma, ali i da bi kroz snažne valunge kojima curi krv životinje na idisaju - izgradila doživljaj na gledaoca, mnogo moćniji od realnosti. O tome veoma nadahnuto piše Nora Sayre, filmski kritičar New York Time-a, (18. januar 1974, str 25.) . Takođe, činjenica da je reditelj Gilić - doveo filmsku ekipu u jednu od Titogradskih klanica, u godinama kada je već odavno živio negdje daleko drugo - govori o snažnom intimnom interteksatualnom nivou ove priče, o snažnoj potreni autora da ovu brutalnu priču snimi isključivo u gradu u kome je rođen.

- Dan više (1972) - prikazan na više od pedeset reprezentativnih međunarodnih filmskih festivala, je vizualno i pjesničko remek-djelo, o ljudskoj težnji da se nastavi život više, tj. da je čovjek spreman ići kroz pakao ne bi li doživio samo jedan dan života više, film sa fascinantnom atmosferom - koja je građena jednako kamerom, montažom i zvučnom obradom: vrhunskom fotografijom, fascinantnim ambijentom sumporne magle i nepreglednih količina nagog tijela, svih uzrasta i svih bolesti, u grču nade i nelagode, kao oda snazi ljudske nade.

Na velikom platnu Underhill-a ovo ostvarenje je svoje gledaoce ostavljalo bez daha, tako očigledno, tako snažno. Kao da su se mnogi od njih, po prvi put – susreli sa snagom kinematografske istine i emocije – bez holivudskih trikova, postprodukcije, After effectsa i ProTulsa, kao das u se večeras po prvi put susreli sa time što to uistinu jeste – FIL M (ili treba da bude, van tokova zabave i holivudskog vašarišta), kada govorimo o umjetnosti.

Kruna večerašnje projekcije je bio moćni i brutalni, na moment vidno bolni film Moć (1973) – prvo i posljednje Gilićevo srednjemetražno ostvarenje, koji govori, kako bukvalno tako i metaforično, o snazi hipnoze, snazi opijenosti pojmom moći, te veoma kvarnom ljudskom suštinom, koja u stadijumu hipnoze (koji je dokazan veoma mučnim kadrovima probijanja iglom, koju su sprovodili svi protagonist filma, a koja je bila bolna za gledaoce ali ne i hipnitisane aktere filma) razmišlja jedino o tome – kako da svoju moć (I status) potvrdi isključivo kroz mučenje i poniženje drugih (gledajući ovaj film – dolazimo do spoznaje o još jednoj ljudskoj potrebi - potrebi za moć, u kome je grupa muškaraca dobrovoljno izložena hipnozi i podvrgnuta sadističkom poniženju koga nisu svjesni; naravno - u pitanju je još jedan Gilićev film izvan okvira prvog/osnovnog stepena fabulativne naracije, film o moći hipnoze, ponašanju naroda unutar hipnoze, i želji pojedinca da vlada drugima.). Ovo ostvarenje, koje nije samo kruna ove projekcije već i Gilićevog dokumenataristično-metaforičnog rediteljskog pristupa (nakon koga je prešao na cjelovečernji igrani film) u očima gledalaca postaje fascinantno i iz još dva razloga:

- postaje šokiran spoznajom o brutalnoj/zločinačkoj suštini ljudske prirode (jer ona, kroz hipnozu – govori iz najdubljih svera ljudske podsvijesti – ljudske suštine, bolne ljudske istine) koja nije optimistična za budućnost ljudske rase

- postaje šokiran snagom rediteljske ličnosti koja tako precizno i snažno, kreira film sa hipnotisanim protagonostima (koji samim tim nisu ni svjesni prisustva reditelja te samog snimanja): hipnoza se konstantno nedvosmisleno dokazuje stepenom brutalnosti, bola i poniženja – kojima je učesnik eksperimenta sa hipnozom izložen, jer prihvata očigledan bol probijanja tijela – bez otpora (naravno – bez ikakvih specijalnih efekata i trikova, na koje današnji Holivud troši ogromne budžete – a Gilić ostvaruje usmjerenjem svoje kreacije i ostvaruje to isključivo voljom i ideativnim rediteljskim potencijalom).

Ovo fascinantno ostvarenje prikazano je u Kanu (oficijelna selekcija Paralele, 1973), kao jedan od rijetkih dokumentarnih filmova koji su ikada tamo prikazani – upravo na snazi svoje neponoviljivosti ideje, i rediteljskoj snazi koja se umom i idejom izdigla iznad prvostepenog pojma dokumentarnog filma, radikalno ga nadilazeći. Fascinantan je trenutak u kome hipnotisani i ponižavani dobije priliku da hipnotiše drugog. Ako se današnji gledalac uopšte zapita šta je hipnotisani i ponižavani odlučio da uradi, kada mu se ukazala prilika da drugog hipnotiše - jednostavna je slika naše realnosti danas i veoma jednostavan obrazac planetarnih devijacija ponavljanja istog obrasca, u kome nema iznenađenja, i u kome ta osoba čini samo jedno: umjesto da voli i prašta – radi najgore brutalnosti, pa čak i svom učitelju/stvaraocu (u ovom slučaju – onome koji ga je naučio hipnozi, taj postaje brutalno iskorišten).